Poepen in het donker.

Ik hou nogal van nootjes.
Ben dol op nootjes eten.
Vooral pistachenootjes zijn favoriet.
Nadeel van die dingen is dat het m'n darmflora nogal stimuleert en ik er nogal winderig van word.

Zo had ik van de week een avondje doorgebracht met een biertje en een pistachenootje.
Een pijnlijke combinatie voor wat betreft mijn maag én mijn omgeving.
De volgende ochtend was het al zover.
In verband met een futiliteit dat werken heet was mijn wekker om half zeven afgegaan.
Ik spoedde mij naar het toilet waar ik dacht grote boodschappen te gaan doen.
Helaas, enkel een flinke scheet was mijn deel, maar was wel het gevoel kwijt en voelde me toch behoorlijk opgelucht.
Echter, toen ik nog geen uur later achter in de file aansloot, kwam het gevoel weer terug.
Krampen in mijn maag en winderigheid alom.
De file leek langer dan ooit en toen ik uiteindelijk een kwartier te laat op m'n werk arriveerde, had ik nog net even tijd om m'n collega een goedemorgen te wensen, om vervolgens direct naar het toilet te rennen.

Op mijn werk hebben we een toilet in een soort van kleedruimte.
Op het moment dat ik deze ruimte betreed, springt het licht automatisch aan.
Het pand is vrij modern en sensoren in de kleedruimte die bewegingen waarnemen zorgen ervoor dat het licht aanspringt.
Ik open de deur van het toilet alwaar ik mij neervlij met een meegegrist boekje.
Ik moet altijd wat te lezen hebben bij deze activiteit, anders kan ik het niet.
Nu ik eindelijk zit verbaasd het me dat er niets komt.
Ik moet ontzettend nodig, maar er gebeurd helemaal niets!
Verdorie, ik blijf net zolang zitten tot dat ik er vanaf ben!
Ik laat me toch zeker niet kennen?
De tijd verstrijkt en heb 't boekje al bijna uit.
Ja hoor! Eindelijk, daar komt 't!
Hèhè...zo, dat lucht op zeg. Wat kan een mens zich soms toch gelukkig voelen.
Geluk zit in kleine dingen zegt men, maar in dit geval in grote.
Op het moment dat ik het boekje wil dichtslaan om het één en ander schoon te maken, valt het licht uit!
"Huh?" denk ik bij mezelf, "stroomstoring?"
Ik zit in het pikkedonker en zie echt geen hand voor ogen meer.
"Geintje van een collega natuurlijk, die zometeen het licht weer aanklikt".
Dan besef ik dat we helemaal geen lichtknopjes hebben en herinner me de sensoren.
Terwijl ik nog steeds met m'n blote kont op een pot zit, gooi ik er met alle macht een paar spastische bewegingen uit.
Ik zwaai wat met m'n armen in de lucht in de hoop de sensoren te laten zien dat ik er nog steeds ben en niet inmiddels overleden ben. Als het reuksensoren waren geweest had ik daar immers alle begrip voor gehad!
Er gebeurd niks.
Het is nog steeds aardedonker en zie nog steeds geen hand voor ogen!
"Shit!" denk ik bij mezelf, "die sensoren hangen in de kleedruimte en niet in dit toilet!"

Of de boel ook echt schoon is geworden weet ik niet helemaal zeker, maar weet nu hoe een blinde zijn of haar kont moet afvegen.
Op gevoel en op de tast alledaagse dingen doen.
Ga nu met m'n ogen dicht een eindje joggen.
Ben benieuwd waar ik uitkom!